บทที่ 128 - สิ่งที่เหลืออยู่

นิมิตของฉันมักจะเลือนรางเสมอมา... เป็นครึ่งความจริงที่ห่อหุ้มด้วยเงามืด แต่เมื่อคืนนี้มีบางอย่างต่างออกไป ฉันเห็นดอกราตรีร่วงโรย โลหิตบนผืนผ้าไหมสีเงิน ฉันเคยคิดว่าเป็นเพราะความโศกเศร้า แต่ฉันคิดผิด

ฉันถอนหายใจลึก

เนื้อผ้าไหมเย็นเยียบระหว่างนิ้วมือ

ฉันนั่งอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งในห้องของท่านแม่ ถือ...

เข้าสู่ระบบและอ่านต่อ